Componist/arrangeur Dave Slonaker gelooft dat we in een nieuw gouden tijdperk leven voor big bands, en gezien het succes van zijn debuut album “Intrada” uit 2013 heeft hij waarschijnlijk gelijk. Niet alleen werd het album genomineerd voor een Grammy voor Best Large Jazz Ensemble album maar het kreeg ook uitstekende recensies. De muziek van Slonaker is hedendaags in de beste zin van het woord, harmonisch verfijnd maar toch altijd toegankelijk dankzij een rechttoe - rechtaan vertrouwen op aloude melodieën en ritmes, oftewel dit is big band jazz die de hartslag doet versnellen, die hard swingt en de traditie versterkt. De muzikanten op dit album zijn een wie is wie van de jazz top in Zuid Californië. Op trompet/flugelhorn horen we Wayne Bergeron, Dan Fornero, Ryan Deweese, Clay Jenkins en Ron Stout, op trombone Alex Iles, Charlie Morillas en Ido Meshulam , Bill Reichenbach op bastrombone en tuba, op saxofoon Bob Sheppard, Brian Scanlon, Rob Lockart, Tom Luer, Adam Schroeder en Jay Mason, de ritmesectie bestaat uit Larry Koonse op el. gitaar, Ed Czach op piano, Edwin Livingston op contrabas, Peter Erskine op drums en Brian Kilgore op percussie.

Slonaker werkte meer dan 30 jaar in Hollywood en wordt algemeen beschouwd als een van de top arrangeurs/orkestratoren in de film en televisie wereld. Zo verzorgde hij de muziek voor films als Spiderman, Men in black en Air Force One en voor de televisie afleveringen van Star Trek, JAG en Murder she wrote. Dat is allemaal mooi en het brengt geld in het laatje maar een echte artistieke uitdaging vindt een componist toch vooral door zich uit te drukken via puur eigen nummers. Voor “Convergency” schreef Slonaker 10 van de 11 composities, diverse stijlen zijn te horen. “I’m like a sponge that has absorbed a wide range of influences, from the Jazz Messenger groups and Blue Note recordings of the late 50’s, 60’s and 70’s to Thad Jones and Bob Brookmeyer to the Yellowjackets and Pat Metheny, but one of the greatest influences on my writing and arranging is undoubtedly Bill Holman” aldus Dave Slonaker.

Het album opent met het titelnummer “Convergency”, als grote liefhebber van Concerto for Orchestra van Béla Bartók schreef Slonaker het nummer als een mini-concerto voor big band waarbij de verschillende secties en structuren worden gebruikt als bouwstenen naar een spetterende finale. “A Gathering Circle” was geïnspireerd door een bezoek aan een Indiaans dorpsmuseum, daar bevond zich een ruimte met de naam The gathering circle bedoeld als verzamelplaats voor de dorpsbewoners. In deze politiek gepolariseerde tijden in de V.S. sprak het idee van een dorp dat echt samenkomt hem wel aan. Als jonge trombonist was Slonaker een grote fan van de Jazz Crusaders die een frontlinie hadden met een trombone en een tenorsax, in “Sometimes A Notion” gebruikt hij diezelfde bezetting. Slonaker schreef “And now the news” speciaal voor de vierkoppige trombonesectie. “I had the craziest dream” van Harry Warren en Mack Gordon is een van de eerste nummers die Slonaker leerde toen hij piano studeerde op de high school en het is hem nog steeds bijgebleven. Big bands behoren eigenlijk niet tot mijn favoriete jazzsoorten, maar dan vergeet ik al die lp’s van Duke Ellington en Count Basie die in mijn kast staan, allemaal supermuziek ! Maar de big band van Dave Slonaker mag er ook zijn, prima muziek waar het enthousiasme en speel plezier vanaf straalt !

Jan van Leersum.